• افزودن به علاقمندی
Product

لینزولید 600mg قرص خوراکی

LINEZOLID 600mg ORAL TABLET

  • نام عمومی انگلیسی: LINEZOLID 600mg ORAL TABLET
  • نام برند انگلیسی: ZYVOX®
  • نام عمومی فارسی: لینزولید 600mg قرص خوراکی
  • نام برند فارسی: زایوکس®
  • سازنده: Pfizer
+ موارد بیشتر - بستن

کد :eRx104373

قیمت : 4,738,000 تومان

لیست فروشندگان این کالا

برای این محصول فروشنده ای پیدا نشد.
مشخصات نقد و بررسی

مشخصات محصول

لینزولید 600mg قرص خوراکی

LINEZOLID 600mg ORAL TABLET

مشخصات محصول

  • نام عمومی انگلیسی
    LINEZOLID 600mg ORAL TABLET
  • نام برند انگلیسی
    ZYVOX®
  • نام عمومی فارسی
    لینزولید 600mg قرص خوراکی
  • نام برند فارسی
    زایوکس®
  • سازنده
    Pfizer
  • کد eRx
    eRx104373

نقد و بررسی

لینزولید 600mg قرص خوراکی

LINEZOLID 600mg ORAL TABLET

زایوکس®
(لینزولید) تزریقی و (لینزولید) قرص و (لینزولید) برای سوسپانسیون خوراکی

  1. زایوکس چیست ؟
زایوکس تزریقی(I.V.)، قرص‌های زایوکس و زایوکس جهت سوسپانسیون خوراکی حاوی لینوزولید هستند که یک ماده آنتی‌ باکتریال سنتتیک از دسته دارویی اکسازولیدینون می‌باشد. نام شیمیایی برای لینوزولید :
(S)-N-  [[3-[3-Fluoro-4-(4-morpholinyl)phenyl]-2-oxo-5-oxazolidinyl] methyl]-acetamide.
فرمول تجربی   C16H20FN3O4است. وزن ملکولی آن 35/337 و ساختار شیمیایی به شرح ذیل است:

زایوکس I.V. تزریقی به صورت محلول آماده استفاده  ایزوتونیک استریل عرضه می شود. هر میلی لیتر حاوی 2 میلی گرم لینزولید است. مواد متشکله غیر موثره شامل سدیم سیترات، سیتریک اسید و دکستروز در یک پایه آبی برای تجویز داخل وریدی می باشد. میزان سدیم (Na+) 38/0 میلی‌گرم در میلی‌لیتر (5 میلی‌اکی‌والان در 300 میلی‌لیتر کیسه انفوزیون، 3/3 میلی‌اکی‌والان در 200 میلی‌لیتر کیسه انفوزیون و 7/1 میلی‌اکی‌والان در 100 میلی‌لیتر کیسه انفوزیون است).
قرص های زایوکس برای تجویز خوراکی حاوی 400 میلی‌گرم یا 600 میلی‌گرم لینزولید به عنوان قرص های روکش دار و کمپرس شده، می‌باشند. مواد متشکله غیر موثره شامل نشاسته ذرت، میکروکریستالین سلولز، هیدروکسی پروپیل سلولز، سدیم استارچ گلیکولیت، منیزیوم استئارات، هیپروملوز، پلی اتیلن گلیکول، تیتانیوم دی‌اکساید و کارناوبا واکس می‌باشد. میزان سدیم (Na+) 95/1 میلی‌گرم در هر 400 میلی‌گرم و 92/2 میلی‌گرم در هر 600 میلی‌گرم قرص می باشد ( بدون در نظر گرفتن قدرت 1/0 میلی‌اکی والان در هر قرص).
سوسپانسیون زایوکس خوراکی به صورت یک گرانول/پودر با اسانس پرتقالی برای  تهیه سوپانسیون خوراکی، عرضه می‌گردد. هر 5 میلی لیتر سوسپانسیون آماده شده حاوی 100 میلی گرم لینزولید است. مواد متشکله غیر موثره شامل ساکاروز، سیتریک اسید، سدیم سیترات، میکروکریستالین سلولوز و کربوکسی متیل سلولز، آسپارتام، زانتان‌گام، مانیتول، سدیم بنزوات، کلوئیدال سیلیکون‌دی‌اکساید، سدیم‌کلراید و طعم دهنده می‌باشد (بخش احتیاطات، اطلاعات برای بیماران را ملاحظه فرمایید). میزان سدیم (Na+) 52/8 میلی‌گرم در 5 میلی‌لیتر است (4/0 میلی‌اکی‌والان در 5 میلی‌لیتر).
 

هشدار و احتیاط.
سرکوب مغزاستخوان (شامل کم‌خونی، لوکوپنی، پانسیتوپنی و ترومبوسیتوپنی) در بیمارانی که لینوزلید را دریافت می‌کردند، گزارش شده است. در مواردی که نتیجه مشخص است زمانیکه لینزولید قطع گردید، پارامترهای خونی متأثر به سطوح پیش از درمان افزایش پیدا کردند. شمارش کامل سلول‌های خونی باید در بیمارانی که لینزولید دریافت می‌کنند هر هفته پایش شود، به خصوص در آن‌هایی که لینزولید را برای بیش از دو هفته دریافت می‌کنند یا از قبل سرکوب مغزاستخوان دارند یا به صورت هم‌زمان داروهای دیگری که سرکوب مغزاستخوان ایجاد می‌کنند، مصرف می‌نمایند یا در یک عفونت مزمن که قبلاً یا هم‌زمان آنتی‌بیوتیک درمانی شده‌اند. قطع درمان با لینزولید در بیمارانی که ا سرکوب مغز استخوان ایجادشده یا به صورت بدتر شونده می باشد، باید در نظرگرفته‌شود.
در سگ های بالغ و نوجوان و موش‌ها، سرکوب‌مغز استخوان، کاهش تولید سلول‌های خونی خارج مغز استخوان در کبد و طحال، و کاهش لنفاوی تیموس، گره‌های لنفاوی و کبد مشاهده‌ شده‌است. (بخش داروشناسی حیوانی ملاحظه گردد). 
مرگ و میر نامتوازن در یک مطالعه تحقیقاتی در بیماران با عفونت خونی وابسته به کتتر، شامل آن‌هایی که عفونت‌های محل کتتر دارند
عدم توازن در مرگ و میر در بیمارانی که با لینزولید درمان شده‌اند نسبت به ونکومایسین/دیکلوکساسیلین/اکساسیلین در یک مطالعه برچسب-باز در بیماران به‌شدت بیمار با عفونت‌های مربوط به کتتر مشاهده شده‌است.                                      [78/363 (21.5%) vs. 58/363(16.0%); odds ratio 1.426, 95% CI 0.970, 2.098]
تازمانیکه علت شناخته ‌نشده‌است، این مشاهده عدم‌توازن به صورت اولیه در بیماران تحت درمان با لینزولید که پاتوژن‌های گرم منفی، گرم منفی و مثبت هم‌زمان و یا بدون پاتوژن در مطالعه شناخته ‌شده‌اند، ولی در بیمارانی که فقط عفونت‌های گرم مثبت دارند، مشاهده نشده‌است.
لینزولید برای بیمارانی با عفونت خونی وابسته به کتتر یا عفونت محل کتتر تأیید نشده‌است و نباید به کار برده‌شود.
لینزولید برعلیه پاتوژن‌های گرم منفی هیچ فعالیت بالینی ندارد و برای درمان عفونت‌های گرم منفی تجویز نمی‌شود.  بسیار حائز اهمیت است که درمان گرم-منفی به سرعت آغاز شود چنانچه عفونت همراه با پاتوژن‌های گرم منفی اثبات شده یا محتمل باشد (تجویز و کاربرد  را ملاحظه فرمایید).
اسهال ایجاد‌ شده توسط کلستریدیوم دیفیسیل (CDAD) در استفاده اخیر از تمام ترکیبات آنتی‌بیوتیک شامل زایوکس، گزارش شده است و گستره شدت از اسهال متوسط تا کولایتیس کشنده ممکن است، باشد. درمان با ترکیبات آنتی‌باکتریال فلور طبیعی کلون را به سمت افزایش رشد کلستریدیوم دیفیسیل، تغییر می‌دهد.
کلستریدیوم دیفیسیل توکسین‌های A وB  را تولید می‌کند که در ایجاد  CDADمشارکت دارند. گونه‌ای از کلستریدیوم دیفیسیل که تولیدکننده بیش از حد توکسین هستند، عوارض و مرگ‌و‌میر بیشتری را سبب می شوند. همچنین این عفونت‌ها می‌تواند مقاوم به درمان آنتی‌باکتریال باشند و نیاز به کلکتومی داشته ‌باشند. CDAD می‌بایست در تمامی بیمارانی که متعاقب مصرف آنتی‌بیوتیک به اسهال مبتلا می‌شوند، درنظر گرفته‌ شود.
سابقه دارویی دقیق لازم می‌باشد از آنجاییکه رخداد CDAD تا دو ماه پس از تجویز داروهای آنتی‌باکتریال گزارش شده‌است.
اگر به CDAD مشکوک باشید یا اثبات شده باشد، مصرف آنتی‌بیوتیک درحال مصرفی که برعلیه کلستریدیوم دیفیسیل اثر مستقیم نداشته‌ باشد، ممکن است نیاز به قطع داشته‌ باشد. مدیریت مناسب آب و الکترولیت‌ها، مکمل پروتئین، درمان آنتی‌بیوتیک برای کلستریدیوم دیفیسیل و ارزیابی جراحی به عنوان اضطرار بالینی، باید انجام بپذیرند.
کاهش قند خون
 مواردی از کاهش قندخون علامت‌دار در بیماران دیابتی، پس از ورود به بازار گزارش شده‌است. 
دیابتی‌های دریافت کننده انسولین یا ترکیبات خوراکی پایین آورنده قند خون زمانی با لینزولید، یک مهار کننده غیرقابل بازگشت و غیر انتخابی مهار کننده MAO درمان می‌شوند.
تعدادی از مهارکننده‌های MAO با اپیزودهای کاهش قند خون در بیمارانی که انسولین یا داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون دریافت می کنند، در ارتباط بوده‌اند.
درحالیکه یک رابطه علت و معلولی بین لینزولید و کاهش‌ قند خون ثابت نشده است، بیماران دیابتی باید در مورد واکنش‌های احتمالی کاهش قندخون زمانیکه تحت درمان با لینزولید هستند، محطاط باشند.
اگر کاهش قند خون به وقوع بپیوندد یک کاهش در دوز انسولین، یا داروهای خوراکی پایین‌آورنده قند خون یا قطع مصرف داروهای خوراکی پایین آورنده قند خون، انسولین یا لینزولید ممکن است مورد نیاز باشد.
موارد احتیاط بطور کلی
لاکتیک اسیدوز 
اسیدوز لاکتیک در مصرف زایوکس گزارش شده است. در موارد گزارش شده، بیمارانی که دوره‌های تکرار شونده از تهوع و استفراغ، اسیدوز غیرقابل توضیح یا کاهش سطح بیکربنات خون را حین مصرف زایوکس نشان بدهند می‌بایست ارزیابی بالینی گردند.
سندروم سروتونین
موارد ناشی از سندروم سروتونین با تجویز هم زمان زایوکس و  داروهای سروتونرژیک شامل ضدافسردگی‌ها از قبیل مهارکننده‌های انتخابی باجذب سروتونین (SSRIs)، گزارش شده‌اند. (بخش احتیاطات، تداخلات دارویی، مراجعه نمایید.)
زمانیکه تجویز زایوکس با داروهای سروتونرژیک به صورت هم‌زمان از نظر بالینی مناسب باشد، بیماران باید به دقت از نظر نشانه‌ها و علایم سندروم سروتونین از قبیل اختلال شناختی، تب، واکنش مفرط یا عدم تعادل، مورد نظر قرار بگیرند. اگر نشانه‌ها یا علایم اتفاق بیفتند، پزشک باید قطع یک یا هر دو دارو را در نظر بگیرد. اگر عامل سروتونرژیک هم‌زمان قطع شود، علایم ترک ممکن است مشاهده گردد.َ (به بروشور داخل بسته بندی آن داروی خاص برای توضیح نشانه های وابسته به قطع، مراجعه نمایید.)
نوروپاتی محیطی و چشمی
نوروپاتی محیطی و چشمی در بیمارانی که تحت درمان با زایوکس قرار گرفته‌اند گزارش شده است، در درجه اول بیمارانی هستند که برای طولانی‌تر از ماکسیمم طول درمان که 28 روز می‌باشد، تحت درمان بوده‌اند. در مواردی که نوروپاتی چشمی تا از دست دادن بینایی پیشرفت کرده‌است بیمارانی تحت درمان برای دوره‌های طولانی فراتر از ماکسیمم دوره درمان توصیه شده، بوده‌اند. تاری دید در برخی بیماران تحت درمان با زایوکس برای کمتر از 28 روز گزارش شده است.
 اگر بیماران نشانه‌های اختلالات بینایی شامل تغییر در حدت بینایی، تغییرات در دید رنگ‌ها، تاری دید یا نقص میدان دید، را تجربه کنند، ارزیابی چشمی سریع توصیه می‌شود. عملکرد بینایی باید در تمامی بیمارانی که زایوکس را برای دوره‌های طولانی (≥ سه ماه) و در تمامی بیمارانی که علائم جدیدی از اختلال بینایی بدون در نظرگرفتن طول درمان گزارش داده‌اند ، باید مورد ارزیابی قرار بگیرد. اگر نورپاتی محیطی یا چشمی رخ بدهد، ادامه مصرف زایوکس در این بیمارن در مقابل خطرات احتمالی می‌بایست ارزشمندتر باشد.
تشنج
تشنج در بیمارانی که تحت درمان با لینزولید قرار می‌گیرند گزارش شده است، در تعدادی از این موارد، یک سابقه از تشنج یا ریسک فاکتورهای آن، گزارش شده‌اند.
استفاده از آنتی‌بیوتیک ممکن است رشد بیش از حد ارگانیسم‌های غیرحساس را تقویت کند. اگر عفونت ثانویه طی درمان اتفاق بیفتد، ارزیابی مناسب باید انجام بگیرد.
زایوکس در بیمارانی با فشار خون کنترل نشده، فئوکروموسیتوما، سندروم کارسینوئید یا هایپرتیروئیدیسم درمان نشده، مورد مطالعه قرار نگرفته‌است.
ایمنی و اثربخشی فرمولاسیون‌های زایوکس برای تجویز طولانی‌تر از 28 در مطالعات بالینی کنترل‌شده مورد ارزیابی قرار نگرفته‌است.
 تجویز زایوکس در زمانی که تاییدیه یا احتمال قوی برای عفونت وجود ندارد و یا به عنوان یک تجویز پیشگیرانه کننده، بعید است که به نفع بیمار باشد و خطر مقاومت میکروبی را افزایش خواهد داد.
 
عوارض جانبی احتمالی زایوکس.
*در بیماران بالغ
ایمنی فرمولاسیون‌های زایوکس در 2046 بیمار بالغ در فاز 3 مربوط به هفت مطالعه بالینی مقایسه‌کنترل شده، مورد ارزیابی واقع گرفته است که تحت درمان تا 28 روز قرارگرفته بودند. در این مطالعات%85 از عوارض جانبی گزارش شده با زایوکس از نظر شدت به صورت ملایم تا متوسط توصیف شده‌اند. جدول شماره 6 شیوع عوارض جانبی گزارش شده در حداقل %2 از بیماران در این مطالعات بالینی را نشان می‌دهد. رایج‌ترین عارضه جانبی گزارش شده در بیماران درمان شده با زایوکس، اسهال بوده است (شیوع در مطالعات: %8/2  تا %0/11)، سردرد (شیوع در مطالعات: %5/0  تا %3/11) و تهوع (شیوع در مطالعات: %4/3  تا %6/9).
شیوع (%) عوارض جانبی گزارش شده در ≥%2 بیماران بالغ در مطالعات مقایسه‌گر کنترل‌ شده با زایوکس
رویداد زایوکس (2046=n) تمام مقایسات (2001=n)
اسهال 3/8 3/6
سردرد 5/6 5/5
تهوع 2/6 6/4
استفراغ 7/3 0/2
بی‌خوابی 5/2 7/1
یبوست 2/2 1/2
بثورات 0/2 2/2
سرگیجه 0/2 9/1
تب 6/1 1/2
*مقایسه‌ها شامل سفپدوکسیم پروکستیل 200 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت؛ سفتریاکسون 1 گرم IV هر 12 ساعت؛ کلاریترومایسین 250 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت؛ دیکلوکساسیلین 500 میلی‌گرم خوراکی هر 6 ساعت؛ اکساسیلین 2 گرم IV هر 6 ساعت؛ ونکومایسین 1 گرم IV  هر 12 ساعت، بوده است.
دیگر عوارض جانبی گزارش شده در فاز 2 و 3 شامل کاندیدیاز دهانی، کاندیدیاز واژینال، فشارخون، سوءهاضمه، درد موضعی شکم، خارش و تغییر رنگ زبان بوده‌است.
تغییرات تست‌های آزمایشگاهی
زایوکس با ترومبوسیتوپنی در ارتباط است زمانیکه در در دوزهای بالا و شامل 600 میلی‌گرم هر 12 ساعت برای مدت تا 28 روز استفاده می‌شود. در فاز 3 مطالعات مقایسه‌گر کنترل شده، درصد بیمارانی که یک کاهش تعداد پلاکت قابل ملاحظه( تعریف شده به عنوان کمتر از %75 حد پایین نرمال یا/و حد پایه)  نشان دادند، %4/2 بود (گستره میان مطالعات: 4/0 تا %0/7) با مقایسه‌گر بوده است. در یک مطالعه بروی اطفال بیمار بستری با رده سنی از بدو تولد تا 11 سالگی، درصد بیمارانی که یک کاهش تعداد پلاکت قابل ملاحظه‌ای ( تعریف شده به عنوان کمتر از %75 حد پایین نرمال یا/و حد پایه) نشان دادند، با زایوکس %9/12 و با ونکومایسین%4/13  بوده‌است. در یک مطالعه اطفال بیمار سرپایی با رده سنی 5 تا 17 سال درصد بیمارانی که یک کاهس تعداد پلاکت قابل ملاحظه ای نشان دادند، با زایوکس %0 و با سفادروکسیل 4 %4/0 بوده‌است.
در جدول زیر شیوع عواض جانبی وابسته به دارو گزارش شده در حداقل 1% از بیماران بالغ در مطالعات بالینی زایوکس را نشان می‌دهد.
جدول شیوع (%) عوارض جانبی گزارش شده در حداقل در ≥1% از بیماران بالغ درمان شده با زایوکس در مطالعات بالینی مقایسه‌گر کنترل‌شده

عوارض جانبی		 عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده
زایوکس 400 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت (548=n) کلاریترومایسین 250 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت (537=n) زایوکس 600 میلی‌گرم هر 12 ساعت (1498=n) مابقی داروهای مقایسه شده (1464=n)
% بیماران با یک عارضه دارویی 4/25 6/19 4/20 3/14
% بیماران که عوارض جانبی منجر به قطع دارویشان شده † 5/3 4/2 1/2 7/1
اسهال 3/5 8/4 0/4 7/2
تهوع 5/3 5/3 3/3 8/1
سردرد 7/2 2/2 9/1 0/1
تغییر حس چشایی 8/1 0/2 9/0 2/0
عفونت قارچی واژن 6/1 3/1 0/1 4/0
عفونتهای قارچی 5/1 2/0 1/0 <1/0
تست‌های عملکرد کبدی غیرنرمال 4/0 0 3/1 5/0
استفراغ 9/0 4/0 2/1 4/0
تغییر رنگ زبان 1/1 0 2/0 0
سرگیجه 1/1 5/1 4/0 3/0
قارچ دهانی 4/0 0 1/1 4/0
           
*مقایسه‌ها شامل سفپدوکسیم پروکستیل 200 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت؛ سفتریاکسون 1 گرم IV هر 12 ساعت؛ دیکلوکساسیلین 500 میلی‌گرم خوراکی هر 6 ساعت؛ اکساسیلین 2 گرم IV هر 6 ساعت؛ ونکومایسین 1 گرم IV  هر 12 ساعت، بوده است.
† بیشترین عوارض گزارش شده منجر به قطع دارو در بیماران تحت درمان با زایوکس تهوع، سردرد، اسهال و استفراغ بوده‌است.
 
*در اطفال بیمار
ایمنی فرمولاسیون‌های زایوکس در 215 طفل بیمار با گستره سنی از بدو تولد تا 11 سالگی و در 248 طفل بیمار با گستره سنی 5 تا 17 سال مورد ارزیابی قرارگرفت. (146 نفر از 248 نفر 5 تا 11 ساله و 102 نفر 12 تا 17 ساله بودند). این بیماران در دو فاز 3 مطالعه مقایسه‌ای کنترلی وارد مطالعه شدند و تا 28 روز تحت درمان قرار گرفتند. در این مطالعات 83% و 99% به ترتیب عوارض جانبی ملایم تا متوسط از نظر شدت را گزارش داده‌اند. در مطالعه اطفال بیمار بستری در بیمارستان (بدو تولد تا 11 سالگی) با عفونت‌های گرم مثبت که که به صورت تصادفی 2 به 1 (لینزولید:ونکومایسین)، استفاده کرده‌بودند، میزان مرگ‌و‌میر در دسته‌ی لینزولید %0/6 (215/13) و در دسته ونکومایسین %0/3 (101/3) بوده‌است. اگرچه، بیمار زمینه‌ای شدید در جمعیت بیماران وجود داشته، هیچ علتی منتشر نشده‌است. جدول زیر شیوع عوارض جانبی گزارش شده در حداقل 2% اطفال بیمار درمان شده با زایوکس در این مطالعات بالینی را نشان می دهد.
عوارض جانبی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده 1
زایوکس (248=n) سفادروکسیل (251=n) زایوکس  (215=n) ونکومایسین (101=n)
تب 9/2 6/3 1/14 1/14
اسهال 8/7 0/8 8/10 1/12
استفراغ 9/2 4/6 4/9 1/9
سپسیس 0 0 0/8 1/7
راش 6/1 2/1 0/7 2/15
سردرد 5/6 0/4 9/0 0
آنمی 0 0 6/5 1/7
ترمبوسیتوپنی 0 0 7/4 0/2
عفونتهای دستگاه تنفس فوقانی 7/3 2/5 3/3 0/1
تهوع 7/3 2/3 9/1 0
تنگی نفس 0 0 3/3 0/1
واکنش محل تزریق یا کتتر عروقی 0 0 3/3 1/5
تروما 3/3 8/4 8/2 0/2
فارانژیت 9/2 6/1 5/0 0/1
تشنج 0 0 8/2 0/2
هایپوکالمی 0 0 8/2 0/3
پنومونی 0 0 8/2 0/2
ترمبوسیتوپنی 0 0 8/2 0/2
سرفه 4/2 0/4 9/0 0
درد منتشر شکم 4/2 8/2 9/0 0/2
درد موضعی  شکم 4/2 8/2 5/0 0/1
آپنه 0 0 3/2 0/2
خونریزی دستگاه گوارش 0 0 3/2 0/1
ادم منتشر 0 0 3/2 0/1
مدفوع شل 6/1 8/0 3/2 0/3
درد موضعی 0/2 6/1 9/0 0
اختلال پوستی 0/2 0 9/0 0/1
* بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند.
† بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران از بدو تولد تا 11 سالگی    10 mg/kg IV/PO  زایوکس هر 8 ساعت یا  ونکومایسین 10-15 mg/kg IV  هر 6 تا 24 ساعت براساس سن و کلیرانس کلیوی دریافت کردند.
جدول زیر شیوع عوارض جانبی گزارش شده در بیش از 1% اطفال بیمار (و بیشتر از یک بیمار) در هر دو گروه درمانی در فاز 3 مطالعات مقایسه‌گر کنترل شده، را نشان می‌دهد.
شیوع (%) بروز عوارض جانبی وابسته به دارو در >1% اطفال بیمار (و >1 بیمار) در هر دو گروه درمانی در فاز 3 مطالعات مقایسه‌گر کنترل شده
عوارض جانبی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده†
زایوکس (248=n) سفادروکسیل (251=n) زایوکس  (215=n) ونکومایسین
 (101=n)
% بیماران با ≥1 عارضه دارویی 2/19 1/14 8/18 3/34
% بیماران که عوارض جانبی منجر به قطع دارویشان شده 6/1 4/2 9/0 1/6
اسهال 7/5 2/5 8/3 1/6
تهوع 3/3 0/2 4/1 0
سردرد 4/2 8/0 0 0
مدفوع شل 2/1 8/0 9/1 0
ترمبوسیتوپنی 0 0 9/1 0
استفراغ 2/1 4/2 9/1 0/1
درد شکمی منتشر 6/1 2/1 0 0
درد ناحیه شکم 6/1 2/1 0 0
آنمی 0 0 4/1 0/1
ائوزینوفیلی 4/0 4/0 4/1 0
راش 4/0 2/1 4/1 1/7
ورتیگو 2/1 4/0 0 0
قارچ دهانی 0 0 9/0 0/4
تب 0 0 5/0 0/3
خارش در محل غیر کاربردی 4/0 0 0 0/2
آنافیلاکسی 0 0 0 1/10 ‡
 * بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند.
† بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران از بدو تولد تا 11 سالگی    10 mg/kg IV/PO  زایوکس هر 8 ساعت یا  ونکومایسین 10-15 mg/kg IV  هر 6 تا 24 ساعت براساس سن و کلیرانس کلیوی دریافت کردند.
‡ این گزارش ها سندرم رد-من بوده‌اند که به عنوان آنافیلاکسی کدگذاری شدند.
تغییرات تست‌های آزمایشگاهی
زایوکس با ترومبوسیتوپنی در ارتباط است زمانیکه در در دوزهای بالا و شامل 600 میلی‌گرم هر 12 ساعت برای مدت تا 28 روز استفاده می‌شود. در فاز 3 مطالعات مقایسه‌گر کنترل شده، درصد بیمارانی که یک کاهش تعداد پلاکت قابل ملاحظه( تعریف شده به عنوان کمتر از %75 حد پایین نرمال یا/و حد پایه)  نشان دادند، %4/2 بود (گستره میان مطالعات: 4/0 تا %0/7) با مقایسه‌گر بوده است. در یک مطالعه بروی اطفال بیمار بستری با رده سنی از بدو تولد تا 11 سالگی، درصد بیمارانی که یک کاهش تعداد پلاکت قابل ملاحظه‌ای ( تعریف شده به عنوان کمتر از %75 حد پایین نرمال یا/و حد پایه) نشان دادند، با زایوکس %9/12 و با ونکومایسین%4/13  بوده‌است. در یک مطالعه اطفال بیمار سرپایی با رده سنی 5 تا 17 سال درصد بیمارانی که یک کاهس تعداد پلاکت قابل ملاحظه ای نشان دادند، با زایوکس %0 و با سفادروکسیل 4 %4/0 بوده‌است. به نظر می‌رسد ترمبوسیتوپنی وابسته به زایوکس به طول درمان وابسته باشد، (به طور کلی برای درمان بیش از 2 هفته). میزان پلاکت ها برا ی بیشتر بیماران در دوره پیگیری به گستره نرمال/حدپایه برمی‌گردد. عوارض جانبی مرتبطی در فاز 3 مطالعات بالینی در بیمارانی که ترمبوسیتوپنی نشان داده بودند، مشاهده نشده‌است. حوادث خونریزی در برنامه استفاده از زایوکس در بیماران که ترومبوسیتوپنی داشتند، تشخیص داده‌شد؛ نقش لینزولید در این حوادث قابل تعیین نمی‌باشد (هشدارها ملاحظه شود). 
تغییرات مشاهده شده در سایر تست‌های آزمایشگاهی بدون در نظر گرفتن رابطه دارویی، تفاوت قابل ملاحظه‌ای میان زایوکس و مقایسه‌گرها نشان نداده‌است. این تغییرات کلاً از نظر بالینی قابل ملاحظه نبوده و منجر به قطع درمان نشده و برگشت‌پذیر بوده‌اند. شیوع حداقل یک داده خونی غیرطبیعی و مواد شیمایی سرم در بالغین و اطفال بیمار در جدول‌های زیر ارائه شده‌است.
درصد بیماران بالغ که حداقل یک داده خونی غیرطبیعی معنادار در مطالعات بالینی کنترل شده با زایوکس را تجربه کرده‌اند.*
اندازه گیری آزمایشگاهی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده
زایوکس 400 mg  هر 12 ساعت کلاریترومایسین  mg   250 هر 12 ساعت زایوکس  600 mg  هر 12 ساعت سایر داروهای مقایسه شده†
هموگلوبین ((g/dl 9/0 0/0 1/7 6/6
تعداد پلاکت‌ها (103/mm3×( 7/0 8/0 0/3 8/1
WBC (103/mm3×( 2/0 6/0 2/2 3/1
 نوتروفیل (103/mm3×( 0/0 2/0 1/1 2/1
*<75% (<50% برای نوتروفیل‌ها) از حد پایین نرمال (LLN) برای مقادیر نرمال پایه
<75% (<50% برای نوتروفیل‌ها) از حد پایین نرمال(LLN) و مقدار پایه  برای مقادیر غیرنرمال پایه
†مقایسه‌ها شامل سفپودوکسیم پروکستیل 200 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت؛ سفتریاکسون 1 گرم IV هر 12 ساعت؛ دیکلوکساسیلین 500 میلی‌گرم خوراکی هر 6 ساعت؛ اکساسیلین 2 گرم IV هر 6 ساعت؛ ونکومایسین 1 گرم IV هر 12 ساعت.

 درصد بیماران بالغ که حداقل یک فاکتور شیمیایی سرم غیرطبیعی معنادار در مطالعات بالینی کنترل شده با زایوکس را تجربه کرده‌اند. *
اندازه گیری آزمایشگاهی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده
زایوکس 400 mg  هر 12 ساعت کلاریترومایسین 250 mg هر 12 ساعت زایوکس  600 mg  هر 12 ساعت سایر داروهای مقایسه شده†
AST(U/L) 7/1 3/1 0/5 8/6
ALT (U/L) 7/1 7/1 6/9 3/9
LDH (U/L) 2/0 2/0 8/1 5/1
Alkaline phosphatase (U/L) 2/0 2/0 5/3 1/3
Lipase (U/L) 8/2 6/2 3/4 2/4
Amylase (U/L) 2/0 2/0 4/2 0/2
Total bilirubin (mg/dL) 2/0 0/0 9/0 1/1
BUN (mg/dL) 2/0 0/0 1/2 5/1
Creatinine (mg/dL) 2/0 0/0 2/0 6/0

>2*حد بالای نرمال (ULN) برای مقادیر نرمال یا پایه؛
>2× ULN و >2× حدپایه برای مقادیر غیرنرمال پایه.
† مقایسه‌ها شامل سفپودوکسیم پروکستیل 200 میلی‌گرم خوراکی هر 12 ساعت؛ سفتریاکسون 1 گرم IV هر 12 ساعت؛ دیکلوکساسیلین 500 میلی‌گرم خوراکی هر 6 ساعت؛ اکساسیلین 2 گرم IV هر 6 ساعت؛ ونکومایسین 1 گرم IV هر 12 ساعت.


درصد اطفال بیماری که حداقل حداقل یک داده خونی غیرطبیعی معنادار در مطالعات بالینی کنترل شده با زایوکس را تجربه کرده‌اند.
اندازه گیری آزمایشگاهی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی مابقی موارد استفاده
زایوکس سفادروکسیل زایوکس  ونکومایسین
هموگلوبین ((g/dl 0/0 0/0 7/15 4/12
تعداد پلاکت‌ها (103/mm3×( 0/0 4/0 9/12 4/13
WBC
(103/mm3×(		 8/0 8/0 4/12 3/10
نوتروفیل (103/mm3×( 2/1 8/0 9/5 3/4







* <75% (<50% برای نوتروفیل‌ها) از حد پایین نرمال (LLN) برای مقادیر نرمال پایه
<75% (<50% برای نوتروفیل‌ها) از حد پایین نرمال(LLN) و مقدار پایه  برای مقادیر غیرنرمال پایه
† بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند.
‡. بیماران از بدو تولد تا 11 سالگی    10 mg/kg IV/PO  زایوکس هر 8 ساعت یا  ونکومایسین 10-15 mg/kg IV  هر 6 تا 24 ساعت براساس سن و کلیرانس کلیوی دریافت کردند
 
اندازه گیری آزمایشگاهی عفونت‌های غیرپیچیده و ساختاری پوستی† مابقی موارد استفاده‡
زایوکس سفادروکسیل زایوکس ونکومایسین
ALT (U/L) 0/0 0/0 1/10 5/12
Lipase (U/L) 4/0 2/1 ... ...
Amylase (U/L) ... ... 6/0 3/1
Total bilirubin (mg/dL) ... ... 3/6 2/5
Creatinine (mg/dL) 4/0 0/0 4/2 0/1

درصد بیماران اطفالی که حداقل یک فاکتور شیمیایی سرم غیرطبیعی معنادار در مطالعات بالینی کنترل شده با زایوکس را تجربه کرده‌اند.







* >2× حد بالای نرمال (ULN) برای مقادیر نرمال یا پایه؛
>2× ULN و >2 (>5/1 برای کل بیلی روبین) × مقدار پایه برای مقادیر غیرنرمال پایه.
†بیماران 5 تا 11 سال 10 mg/kg زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 15 mg/kg هر سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند. بیماران 12 سال یا بزرگتر 600 میلی‌‌گرم زایوکس خوراکی هر 12 ساعت یا 500 میلی‌گرم سفادروکسیل خوراکی هر 12 ساعت دریافت کردند.
‡ بیماران از بدو تولد تا 11 سالگی    10 mg/kg IV/PO  زایوکس هر 8 ساعت یا  ونکومایسین 10-15 mg/kg IV  هر 6 تا 24 ساعت براساس سن و کلیرانس کلیوی دریافت کردند.

تجربه پس از ورو به بازار
سرکوب مغز استخوان (شامل آنمی، لکوپنی، پانسیتوپنی و ترمبوسیتوپنی) طی استفاده زایوکس پس از ورود به بازار گزارش شده‌است (هشدارها ملاحظه شود). نوروپاتی محیطی و نوروپاتی چشمی که گاهی تا از دست دادن بینایی پیشرفت می‌کند در بیماران درمان شده با زایوکس گزارش شده‌است. اسیدوز لاکتیک با مصرف زایوکس گزارش شده است (احتیاطات کلی ملاحظه شود). اگرچه این گزارشات در درجه اول در بیمارانی که برای مدت طولانی‌تر از 28 روز توصیه شده، تحت درمان قرار گرفته بودند، مشاهده شده‌ است، این حوادث در بیمارانی که دوره‌های درمان کوتاه‌تر هم داشته‌اند نیز گزارش شده‌است. سندروم سروتونین در بیمارانی که به صورت هم‌زمان ترکیبات سروتونرژیک استفاده می‌کرده‌اند شامل ضدافسردگی از قبیل مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) و زایوکس (احتیاطات کلی ملاحظه شود).
آنافیلاکسی، آنژیوادم و اختلالات پوستی تاولی از قبیل آنچه در سندرم استیون جانسون گزارش شده‌است. تغییر رنگ سطحی دندان‌ها و زبان با مصرف لینزولید گزارش شده‌است. تغییر رنگ دندان‌ها از طریق پاک‌کردن تخصصی  ( پاک کننده دستی) در مواردی با نتیجه مشخص، برگشت پذیر بوده‌است. هایپوگلایسمی شامل موارد علامت‌دار گزارش شده‌است. (هشدارها ملاحظه گردد). این حوادث با توجه به جدی بودنشان ، فرکانس گزارش، ارتباط علت و معلولی وابسته به زایوکس یا ترکیبی از این فاکتورها انتخاب شده‌اند. از آنجا که گزارشات به صورت داوطلبانه در جمعیت با تعداد غیرمشخص گزارش شده‌اند، نمی‌توان پیش‌بینی فرکانس نمود و رابطه علت و معلولی به دقت قابل اثبات نمی‌باشد.
مسمومیت حاد
در حوادث مسمومیت حاد، اقدامات حمایتی با حفظ فیلتراسیون گلومرولی توصیه می‌شود.  همودیالیز ممکن است حذف لینزولید را تسریع کند. در فاز 1 یک مطالعه بالینی، تقریباً %30 از یک دوز لینزولید طی یک جلسه 3 ساعته همودیالیز که 3 ساعت بعد از دوز لینزولید تجویز شده‌بود، حذف شد. برای حذف سفاقی و هموپرفیوژن لینزولید اطلاعاتی موجود نمی‌باشد. نشانه‌‌های کلینیکی سمیت حاد در حیوانات شامل کاهش فعالیت و آتاکسی در موش‌های صحرایی و استفراغ و لرزش در سگ‌های درمان شده با مقادیر 3000 mg/kg/day و 2000 mg/kg/day به ترتیب، بوده‌است.
تداخلات دارویی.
مهار کننده مونوآمینواکسیداز: لینزولید یک مهارکننده غیرانتخابی و برگشت‌پذیر مونوآمینواکسیداز است. در نتیجه، لینزولید احتمال تداخل با داروهای آدرنرژیک و سرتونرژیک را دارد.
داروهای آدرنرژیک: تعدادی از بیماران که زایوکس دریافت می‌کنند ممکن است یک افزایش برگشت‌‌پذیر در پاسخ بالابرنده فشارخون به سمپاتومیمتیک‌ها با اثر مستقیم یا داروهای دوپامینرژیک ایجاد نمایند.داروهای رایج از قبیل فنیل‌پروپانول‌آمین و سودوافدرین به طور خاص مطالعه شده‌اند. دوز اولیه داروهای آدرنرژیک از قبیل دوپامین یا اپی‌نفرین باید کاهش ‌داده‌شود و تا رسیدن به پاسخ درمانی مطلوب تعدیل دوز گردد.
داروهای سرتونرژیک: تجویز هم‌زمان لینزولید با داروهای سرتونرژیک با سندروم سروتونین در فازهای 1، 2یا 3 مطالعات، مرتبط نبوده‌است.  گزارشات رسیده از سندروم سروتونین مرتبط با تجویز هم‌زمان زایوکس با داروهای سرتونرژیک شامل داروهای ضدافسردگی از قبیل مهارکننده‌های بازجذب سروتونین، خبر داده‌اند. بیمارانی که تحت درمان هم‌زمان با زایوکس و داروهای سروتونرژیک هستند باید به دقت همان‌طور که در احتیاطات بخش کلی توضیح داده‌شد، تحت نظارت قرار بگیرند.
القاء کننده‌های قوی CYP450: در یک مطالعه در داوطلبین سالم، تجویز هم زمان ریفامپین با شکل خوراکی لینزولید باعث کاهش %21 در C max و یک کاهش %32 در AUC لینزولید می‌شود. اهمیت بالینی این تداخل شناخته نشده‌است. دیگر القاء کننده‌های قوی آنزیم‌های کبدی (مانند کاربامازپین، فنی‌توئین، فنوباربیتال) می‌توانند تاثیر مشابه یا کمتری در مواجهه با لینزولید داشته‌باشند. (داروشناسی بالینی، تداخلات دارو-دارو ملاحظه شود).
تداخلات دارو با تست‌های آزمایشگاهی
هیچ گزارشی از تداخلات تست آزمایشگاهی با این دارو موجود نیست.
سرطان زایی، جهش زایی، اختلال در باروری
مطالعات طول زندگی در حیوانات برای ارزیابی احتمال سرطان زایی لینزولید، انجام نشده است. احتمال موتاژن و کلاستوژن بودن در گروهی از آزمایشات ذیل منفی بوده‌است: روش‌های سنجش جهش‌زایی (بازگشت باکتریال ایمز و جهش سلولی CHO)، یک اندازه‌گیری  سنتز DNA  در خارج از بدن انسان بدون برنامه‌ریزی (USD)، یک اندازه‌گیری انحراف کروزومی در لنفوسیت‌های انسانی در خارج بدن انسان و یک مطالعه اندازه گیری میکرونوکلئوس در بدن موش.
لینزولید بر باروری یا عملکرد تولیدمثلی موش صحرایی ماده بالغ بی‌تاثیر است. این دارو به صورت برگشت‌پذیری باروری و عملکرد تولیدمثلی در موش‌های صحرایی بالغ نر را کاهش داده‌است زمانیکه دوزهای ≥ 50 mg/kg/day با مواجهه تقریباً برابر یا بیشتر از سطح مواجه مورد انتظار انسانی دریافت کرده‌اند.  مقایسه بر اساس AUCs است). اثرات برگشت‌پذیر بر باروری به واسطه تغییر بر اسپرماتوژنز بوده‌است. اسپرماتوئیدهای متأثر شده دارای شکل غیرطبیعی و میتوکندری جهت‌دار و نامانا بوده‌اند. هایپرتروفی سلول‌های اپیتلیال و هایپرپلازی در اپیدیدم در ارتباط با کاهش باروری، مشاهده شده‌است. تغییرات مشابه اپیدیدمال در سگ‌ها مشاهده نشده‌است.
موش‌های نر بالغ از نظر جنسی که در مواجهه با دارو به عنوان نوجوان در نظر گرفته شده‌اند. کاهش ملایم در باروری پیرو درمان با لینزولید از طریق بیشترین دوره از تکامل جنسی ( 50 mg/kg/day  از روزهای 7 تا 36 طول زندگی و 100 mg/kg/day از روزهای 37 تا 55 طول زندگی) با مواجهه تا 7/1 برابر بیشتر از متوسط AUCs مشاهده شده در اطفال بیمار بزرگتر از 3 ماه تا 11 سال، مشاهده شده است. کاهش باروری با دوره‌های کوتاه مدت درمان مربوط به مواجهه داخل رحم از طریق اوایل دوره‌ نوزادی (روز 6 بارداری تا 5 روز پس از تولد)، مواجهه نوزاد (5 تا 21 روز پس از تولد)، یا در معرض قرار گرفتن نوجوانان (22 تا 35 روز پس از تولد) مشاهده نشده‌است. کاهش در تحرک و تغییر مورفولوژی اسپرم در موش‌های صحرایی درمان شده از 22 تا 35 روز پس از تولد مشاهده شده‌است.
 
مصرف در دوران بارداری و شیردهی.
تأثیرات تراتوژنیک. رده بارداری C: لینزولید در موش‌های آزمایشگاهی، موش صحرایی یا خرگوش‌ها در مواجهه با سطوح 5/6 برابر (در موش‌ها)، مساوی (در موش‌های صحرایی) یا 06/0 برابر (در خرگوش‌ها) از مقادیر مورد انتظار در انسان مبتنی بر AUCs تراتوژنیک نبوده. اگرچه سمیت رویان و جنینی مشاهده شده‌است (اثرات  غیر تراتوژنیک مشاهده شده‌است). مطالعات کافی و کنترل شده در زنان باردار وجود ندارد. زایوکس باید در طول دوره بارداری فقط اگر مزایای بالقوه استفاده از آن خطرات بالاقوه برای جنین را توجیه می‌کند، استفاده شود.            
اثرات غیر-تراتوژنیک
در موش، سمیت رویان و جنینی فقط در دوزهایی که سمیت برای مادر ایجاد کرده، مشاهده ‌شده است. ( نشانه‌های بالینی و کاهش اضافه وزن بدن). یک دوز 450 mg/kg/day ( 5/6 برابر سطح مواجهه پیش‌‌بینی شده در انسان مبتنی بر AUCs) با افزایش مرگ رویان پس از ایمپلنت وابستگی دارد که شامل از دست دادن کلی بستر، کاهش وزن جنینی و یک افزایش در بروز همجوشی غضروف‌های دنده‌ای می باشد. 
در موش‌های صحرایی، سمیت خفیف در 15 و 50 mg/kg/day مشاهده شده‌است (سطوح مواجهه 22/0 برابر مواجهه پیش‌بینی شده تا تقریباً برابر انسانی، به ترتیب براساس AUCs می‌باشد). اثرات شامل کاهش وزن بدن جنین و کاهش استخوانی‌‌شدن استرن‌برا و یک یافته که اغلب در ارتباط با کاهش وزن جنینی است، دیده‌ می‌شود. تاحدی سمیت مادر، به شکل کاهش اضافه وزن بدن در دوز 50 mg/kg/day مشاهده شده‌است.
در خرگوش‌ها، کاهش وزن بدن فقط در حضور سمیت مادر اتفاق افتاده‌است (علایم بالینی، کاهش اضافه وزن و مصرف مواد غذایی) زمانیکه در یک دوز 15 mg/kg/day تجویز می‌شود ( 06/0 برابر مواجه پیش بینی‌شده در انسان براساس AUCs).
زمانیکه موش‌های صحرایی ماده با 50 mg/kg/day از (تقریباً برابر مواجهه پیش‌ بینی‌شده در انسان براساس AUCs) لینزولید طی دوران بارداری و شیردهی درمان شدند، بقای نوزادان در روزهای 1 تا 4 پس از تولد کاهش یافت. اجازه داده شد که نوزادان در هر دو جنس  تا سن تولیدمثل بالغ بشوند، زمان جفت‌گیری، یک افزایش در از دست دادن قبل از ایمپلنت نشان داده شده‌است.
لینزولید و متابولیت‌هایش در شیر موش‌‌های صحرایی شیرده ترشح می‌شوند. غلظت‌ها در شیر مشابه مقادیر موجود در پلاسما مادر باردار بوده‌است. ترشح لینزولید در شیر انسان شناخته نشده‌است. از آنجاکه داروهای زیادی در شیر مادر ترشح می‌شوند، تجویز زایوکس برای مادر شیرده باید با احتیاط انجام بگیرد.
  1. مصرف در دوران کودکی
ایمنی و اثربخشی داروی زایوکس برای درمان اطفال بیمار با عفونت‌های ذیل به استناد شواهد به دست‌آمده از مطالعات زیر پشتیبانی می‌شود: مطالعات کافی و کنترل‌شده در بالغین، داده‌های فارماکوکنتیک در اطفال بیمار و داده‌های اضافه‌شده از یک مطالعه مقایسه‌گر کنترل‌شده از عفونت‌های گرم مثبت در اطفال بیمار با گستره سنی بدو تولد تا 11 سال . ( تجویز و کاربرد و مطالعات بالینی ملاحظه شود).
  • پنومونی بیمارستانی
  • عفونت‌های پیچیده و ساختاری پوستی
  • پنومونی اکتسابی از جامعه (که همچنین از طریق شواهد به دست‌آمده از یک مطالعه کنترل‌نشده در بیماران در گستره سنی 8 تا 12 ماه طی دوازده سال نیز پشتیبانی می‌شود).
  • عفونت‌های انتروکوکوس فائسیوم مقاوم به ونکومایسین
ایمنی و اثربخشی داروی زایوکس برای درمان اطفال بیمار با عفونت‌های ذیل به استناد شواهد به دست‌آمده از مطالعه مقایسه‌گر کنترل شده در بیماران با گستره سنی از 5 تا 17 سال، پشتیبانی می‌شود (مطالعات بالینی ملاحظه شود):
عفونت‌های ساده و ساختاری پوستی ایجاد شده با استافیلوکوکوس اورئوس (گونه‌های حساس به متی‌سیلین) یا استرپتوکوکوس پیوژن.
اطلاعات فارماکوکینتیک به دست‌آمده از اطفال بیمار با شانت ونتریکولوپریتنال غظت متغییری از لینزولید در مایع مغزی نخاعی (CSF) را متعاقب تجویز دوز واحد یا چندگانه لینزولید نشان داده‌اند. غلظت درمانی به صورت مداوم در CSF وجود ندارد یا باقی نمی‌ماند درنتیجه برای درمان عفونت سیستم اعصاب مرکزی در اطفال، توصیه نمی‌شود.
و حجم توزیع (V ss) لینزولید بدون در نظر داشتن سن در اطفال بیمار مشابه‌است. اگرچه کلیرانس لینزولید یک عملکرد سنی است. به استثنای نوزادان کوچکتر از یک هفته، سرعت بیشتر کلیرانس در گروه اطفال با گستره سنی بزرگتر از 1 هفته تا 11 سال منجر به کاهش مواجه سیستمیک با دوز واحد (AUC) و نیمه عمر کوتاهتر در مقایسه با بالغین می‌شود. همانطوری که سن اطفال افزایش پیدا می‌کند، کلیرانس لینزولید به تدریج کاهش می‌یابد و توسط نوجوانان میانگین ارزش کلیرانس به سمت آنچه در بالغین مشاهده‌ می‌شود، نزدیک می‌شود. یک گستره  وسیعتر از تنوع بین بیماری در کلیرانس لینزولید و در مواجه سیستمک با دارو (AUC) بین گروه‌های سنی مختلف اطفال در مقایسه با بالغین مشاهده می‌شود.
مقادیر AUC روزانه مشابه در اطفال بیمار از بدو تولد تا 11 سالگی که هر 8 ساعت دوز دریافت کرده‌بودند در مقایسه با نوجوانان یا بالغین که هر 12 ساعت دوز دریافت می‌کنند، مشاهده شده‌است. در نتیجه دوز برای اطفال بیمار تا 11 سال باید 10 mg/kg هر 8 ساعت تجویز شود. اطفال بیمار 12 سال و بزرگتر باید 600 میلی‌گرم هر 12 ساعت دریافت کنند.
توصیه‌ها برای رژیم دارویی برای نوزادان زودرس کمتر از هفت روز سن (سن حاملگی کمتر از 34 هفته) براساس داده‌های فارماکوکنتیک از 9 نوزاد نارس است. بیشتر این نوزادان نارس مقادیر کلیرانس سیستمیک لینزولید کمتر و مقادیر AUC بیشتری از تعداد زیادی از نوزادان ترم و اطفال بزرگتر نشان‌ می‌دهند. درنتیجه این نوزادان زودرس باید دوز اولیه 10 mg/kg هر 12 ساعت دریافت کنند. در بیمارانی که پاسخ بالینی کمتر از مطلوب نشان‌ داده‌اند، تجویز 10 mg/kg هر 8 ساعت درنظر گرفته شود. تمام نوزادان باید 10 mg/kg هر هشت ساعت به مدت هفت روز از زندگی دریافت کنند ( داروشناسی بالینی، جمعیت‌های خاص، اطفال، شکل دارویی و تجویز را ملاحظه کنید).
در تجربه بالینی محدودی، 5 از 6 (%83) اطفال بیمار با عفونت‌های ناشی از پاتوژن‌های گرم‌ مثبت با MICs 4µg/ml  درمان شده با زایوکس از نظر بالینی بهبود یافته‌اند. اگرچه اطفال بیمار تنوع گسترده‌تری در کلیرانس لینزولید و مواجه سیستمیک (AUC) در مقایسه با بالغین، نشان می‌دهند. اندازه‌گیری پاسخ درمانی در اطفال بیمار با پاسخ درمانی زیر حد مطلوب، خصوصاً آن‌هایی که پاتوژن‌های با MIC 4 µg/ml، مواجهه سیستمیک کمتر، محل و شدت عفونت و شرایط زمینه‌ای بالینی، باید در نظر گرفته‌شود. (داروشناسی بالینی، جمعیت‌های خاص، اطفال، شکل دارویی و تجویز را ملاحظه کنید).
 
توصیه های عمومی
  • این فرآورده یک دارو است. دارو سلامتی شما را تحت تاثیر قرار می دهد و مصرف آن برخلاف دستورالعمل  ممکن است برای شما خطرناک باشد.
  • دارو دقیقا طبق دستور پزشک، روش مصرف و دستورالعمل نحوه استفاده طبق راهنمایی داروسازی که دارو را به شما فروخته است، مصرف نمایید.
  • پزشک و داروساز متخصص دارو، فواید و خطرات آن می باشند.
  • به تشخیص خودتان مصرف دارویی که برای شما تجویز شده است را قطع نکنید.
  • نسخه ای که برای شما تجویز شده است را بدون مشورت با پزشکتان تکرار نکنید.
  • تمامی داروها را دور از دسترس کودکان نگهداری نمایید.
قبل از مصرف زایوکس چه چیزهایی را باید بدانید؟
  • در صورت حساسیت به لینزولید یا در صورت بروز هرگونه مشکل پس از مصرف این دارو با پزشک مشورت کنید.
  • اگرچه معمولاً پس از دوزهای اولیه احساس بهبود حاصل می‌شود ولی دارو باید دقیقاً طبق دستور مصرف استفاده شوند. نخوردن دوزها یا کامل نکردن دوره درمان، می‌تواند: 1) کارایی درمان سریع را کاهش دهد و 2) احتمال اینکه باکتری‌ها مقاومت نشان بدهند، افزایش دهد و در آینده توسط زایوکس یا دیگر آنتی‌بیوتیک‌ها قابل درمان نخواهند بود.
  • داروهای آنتی باکتریال شامل زایوکس باید فقط در درمان عفونت‌های باکتریال استفاده شوند. آن‌ها بیماری‌های ویروسی را درمان نمی‌کنند (مانند، سرماخوردگی رایج).
شرایط حمل و نگهداری
نگهداری فرمولاسیون‌های زایوکس درC ° 25 (F° 77)؛ تغییر دمایی بین 15 تا C ° 30 مجاز می‌باشد؛ (F° 86-59) ]بخش دمای اتاق کنترل شده USP ملاحظه گردد[  . از نور محافظت گردد. درب شیشه‌ها به منظور محافظت از رطوبت کاملاً بسته نگهداشته شود. توصیه می‌شود که کیسه‌های انفوزیون تا قبل از زمان استفاده در پوشش اصلی نگهداری شوند. کیسه‌های انفوزیون از یخ‌زدگی محافظت گردد.

 
توصیه لازم به بیمار
باید به بیماران توصیه بشود که:
  • زایوکس می‌تواند بدون توجه به پر یا خالی بودن معده، استفاده گردد.
  • آن ها باید در صورت داشتن سابقه فشار خون، به پزشک خود اطلاع بدهند.
  • از مقدار غذاها یا نوشیدنی‌های با میزان بالای تیرامین باید اجتناب نمود. میزان تیرامین مصرف شده در روز می‌بایست از 100 میلی‌گرم در هر وعده غذایی کمتر باشد. غذاهای غنی از تیرامین شامل آن دسته که ممکن است تغییرات پروتئین در اثر ماندگی، تخمیر، ترشی کردن یا دودی کردن برای بهبود طعم داشته‌اند، از قبیل پنیر کهنه ( 0 تا 15 میلی‌گرم تیرامین در هر اونس)؛ گوشت تخمیر یا خشک شده (1/0 تا 8 میلی گرم در هر اونس)؛ ترشی کلم (8 تا میلی‌گرم تیرامین در هر 8 انس)؛ سس سویا (5 میلی‌گرم تیرامین در هر قاشق چایخوری)؛ آبجو (4 میلی‌گرم تیرامین در هر 12 اونس)؛ شراب قرمز (0 تا 6 میلی‌گرم تیرامین در هر 8 اونس). میزان تیرامین هر غذای غنی از پروتئین در اثر نگهداری طولانی مدت یا نادرست در یخچال، ممکن است افزایش پیدا کند.
  • آن‌ها باید پزشک خود را مطلع نمایند، اگر در حال مصرف سودوافدرین هیدروکلراید یا فیل پروپانل آمین هیدروکلراید از قبیل داروهای سرماخوردگی و ضداحتقان هستند.
  • آن‌ها باید پزشک خود را مطلع نمایند، اگر در حال مصرف مهارکننده‌های بازجذب سروتونین یا سایر داروهای ضدافسردگی هستند.
  • فیل کتونوری: هر 5 میلی‌لیتر از سوسپانسیون خوراکی 100mg/5ml زایوکس حاوی 20 میلی‌گرم فیل‌آلانین است. سایر فرمولاسیون‌های زایوکس حاوی فنیل‌آلانین نمی‌باشند. با پزشک یا داروساز خود تماس بگیرید.
  • آن‌ها باید پزشک خود را مطلع نمایند، اگر تغییر در بینایی را تجربه کنند.
  • آن‌ها باید پزشک خود را مطلع نمایند، اگر سابقه تشنج دارند.
  • اسهال مشکل رایج ناشی از استفاده آنتی‌بیوتیک‌ها می‌باشد، که معمولاً با قطع مصرف آن‌ها پایان می پذیرد. گاهی اوقات بعد از شروع درمان با آنتی‌بیوتیک ها، بیماران مدفوع آبکی و خونی پیدا می‌کنند ( با یا بدون کرامپ‌های شکمی و تب) که حتی تا دو ماه یا بیشتر پس از مصرف آخرین دوز آنتی‌بیوتیک می‌تواند اتفاق بیفتد. اگر این مورد اتفاق افتاد، بیماران باید پزشک خود را در اسرع وقت مطلع نمایند.
  1. شکل و قدرت دارویی.
1-فرم تزریقی
100 mL bag (200 mg linezolid)         NDC 0009-5137-01
200 mL bag (400 mg linezolid)         NDC 0009-5139-01
300 mL bag (600 mg linezolid)         NDC 0009-5140-01

2-قرص‌ها
قرص‌های زایوکس به شرح ذیل موجود هستند:
400 میلی‌گرم (قرص‌های سفید، دوک‌مانند، روکش دار با عبارت چاپ شده “ZYVOX 400mg”)
100 قرص در بطری HDPE                                                  NDC 0009-5134-01 
  1. قرص در بطری HDPE                                                                              NDC 0009-5134-02
*بسته‌بندی تک قرصی بطری30 عددی                                            NDC 0009-5134-03   
600 میلی‌گرم (قرص‌های سفید، دوک‌مانند، روکش دار با  عبارت چاپ شده “ZYVOX 600mg”)
100 قرص در بطری HDPE                                                  NDC 0009-5135-01
  1. قرص در بطری HDPE                                                                              NDC 0009-5135-02
*بسته‌بندی تک قرصی بطری30 عددی                                            NDC 0009-5135-03  


3-سوسپانسیون خوراکی 
زایوکس برای سوسپانسیون خوراکی به صورت یک پودر/ گرانول خشک، سفید تا  کرم، اسانس پرتقالی موجود است.
زمانیکه طبق دستور تشکیل می‌شود هر بطری حاوی 150 میلی‌لیتری سوسپانسیون که عرضه کننده معادل 100 میلی‌گرم لینزولید در هر 5 میلی‌لیتر می‌باشد. زایوکس برای سوسپانسیون خوراکی به صورت ذیل عرضه ‌می‌گردد:
100 mg/5ml در 240 میلی‌لیتر بطری شیشه‌ای                                NDC 0009-5136-01
 
  1. اندیکاسیون و موارد مصرف.
فرمولاسیون های زایوکس در درمان عفونت های ذیل ایجاد شده توسط گونه‌های حساس از میکروارگانیسم های تولید شده‌است ( احتیاطات، استفاده اطفال و دوزاژ و تجویز و مطالعات بالینی را ملاحظه فرمایید). لینزولید برای درمان عفونت‌های گرم-منفی تجویز نمی‌شود. بسیار حائز اهمیت است که درمان گرم-منفی به سرعت آغاز شود چنانچه عفونت همراه با پاتوژن‌های گرم منفی اثبات شده یا محتمل باشد ( هشدارها را ملاحظه فرمایید).
عفونت های انتروکوکوس فائسیوم مقاوم به ونکومایسین، شامل مواردی که عفونت خونی همزمان دارند (بخش مطالعات بالینی را مطالعه فرمایید).
پنومونی بیمارستانی ایجاد شده با استافیلوکوکوس اورئوس (حساس به متی‌سیلین و سوشه های مقاوم) یا استرپتوکوکوس نومونیا (شامل گونه ها مقاوم به چندین دارو [MDRSP]).
عفونت های پیچیده و ساختاری پوست شتکی عفونت های پای دیابتی بدون وجود هم‌زمان استئومیلیت، ایجاد شده با استافیلوکوکوس اورئوس (حساس به متی‌سیلین و سوشه های مقاوم) یا استرپتوکوکوس پیوژنز یا استرپتوکوکوس آگالاکتیا. زایوکس در درمان زخم های بستر مطالعه نشده است.
عفونت های غیرپیچیده و ساختاری پوستی ایجاد شده با استافیلوکوکوس اورئوس (فقط حساس به متی سیلین) یا استرپتوکوکوس پیوژنز.
پنومونی اکتسابی از جامعه ایجاد شده توسط استرپتوکوکوس نومونیا (شامل گونه ها مقاوم به چندین دارو [MDRSP]). شامل مواردی  که همراه با عفونت خونی یا استافیلوکوکوس اورئوس است ( فقط سوش های حساس به متی سیلین).
به منظور کاهش گسترش باکتری مقاوم به دارو و حفظ اثر فرمولاسیون‌های زایوکس و سایر داروهای ضدمیکروبی، زایوکس باید فقط در درمان یا پیشگیری عفونت‌هایی استفاده بشود که عامل باکتریایی در آن  ثابت شده یا قویاً مطرح باشد. زمانیکه اطلاعات کشت و حساسیت میکروبی موجود است، می بایست در انتخاب یا تغییر درمان ضدمیکروبی به کار برده شوند. در صورت نداشتن اطلاعات فوق ، اپیدمیولوژی محلی و الگوی حساسیت ممکن است در انتخاب تجربی درمان در نظر گرفته شوند.
 
  1. مقدار و نحوه مصرف زایوکس
دوز توصیه شده برای فرمولاسیون‌های زایوکس جهت درمان عفونت‌ها در جدول 14 آورده شده‌است.  
 
عفونت* مقدار و طریق مصرف طول دوره درمان توصیه شده (روزهای متوالی)
اطفال بیمار (از بدو تولد تا 11 سالگی)† بالغین و نوجوانان (12 سال و بزرگتر)
عفونت پوستی پیچیده و عفونت‌های ساختاری پوست 10mg/kg تزریقی یا خوراکی هر 8 ساعت 600mg  تزریقی یا خوراکی هر 12 ساعت 10 تا 14
پنومونی اکتسابی از جامعه، شامل باکتریمی هم‌زمان
پنومونی بیمارستانی
عفونت‌های مقاوم به انتروکوکوس فاسیوم شامل باکتریمی هم زمان 10mg/kg تزریقی یا خوراکی هر 8 ساعت 600mg  تزریقی یا خوراکی هر 12 ساعت 14 تا 28
عفونت‌های غیر پیچیده پپوستی و عفونت‌های سااختاری پوست <5 سال: 10mg/kg خوراکی هر 8ساعت
5-11 سال: 10mg/kg خوراکی هر 12 ساعت		 بالغین: 400mg خوراکی هر 12 ساعت‡
نوجوانان: 600mg خوراکی هر 12 ساعت		 10 تا 14
راهنمای مقدار مصرف زایوکس
*با توجه به پاتوژن‌های تعیین‌شده (اندیکاسیون و موارد استفاده را ملاحظه کنید)
†نوزادان<7 روز: بیشتر نوزادان نارس<7 روز (سن حاملگی<34 هفته) کلیرانس سیستمیک کمتری نسبت به نوزادان ترم دارند و مقادیر AUC بیشتری از بیشتر نوزادن ترم و شیرخواران بزرگتر دارند. برای این نوزادان باید با دوز 10mg/kg هر 12 ساعت درمان را شروع کرد. تجویز 10mg/kg هر 8 ساعت برای نوزادانی که به پاسخ درمانی نرسیده‌اند را می‌توان در نظر داشت. تمام اطفال بیمار باید 10mg/kg هر 8 ساعت برای 7 روز دریافت کنند (بخش داروشناسی بالینی، جمعیت‌های خاص ، اطفال ملاحظه شود).
‡دوز خوراکی شامل استفاده همچنین قرص‌های زایوکس و زایوکس برای سوسپانسیون خوراکی می‌شود.
بیماران بالغ مبتلا به عفونت MRSA باید با 600 میلی‌گرم زایوکس هر 12 ساعت درمان شوند.
در تجارب بالینی محدودی، 5 از 6 (%83) اطفال بیمار مبتلا به عفونت پاتوژن‌های گرم مثبت  با MICs 4µg/ml  درمان شده با زایوکس، درمان بالینی داشتند. اگرچه اطفال بیمار تنوع گسترده‌تری در کلیرانس لینزولید و مواجه سیستمیک (AUC) در مقایسه با اطفال نشان می‌دهند. در اطفال بیمار با پاسخ درمانی پایین‌تر از مطلوب به خصوص آن‌هایی که با پاتوژن‌های یا MIC  4µg/ml، قرارگرفتن در معرض سیستمیک کمتر،  جایگاه و شدت عفونت و شرایط دارویی زمینه‌ای باید هنگامیکه پاسخ بالینی اندازه‌گیری می‌شود در نظر گرفته شوند (داروشناسی بالینی، جمعیت‌های خاص، اطفال و احتیاطات، استفاده در اطفال را ملاحظه کنید). در مطالعات بالینی کنترل شده پروتکل درمانی طول دوره درمان برای تمام عفونت‌ها 7 تا 28 روز  تعریف کرده‌است. کل دوره درمان توسط پزشک معالج براساس محل و شدت عفونت و اندازه گیری پاسخ بالینی بیمار مشخص می‌شود. هیچ تنظیم دوزی به هنگام تغییر دوز تزریقی به خوراکی ضروری نیست. بیمارانی که درمانشان با زایوکس تزریقی شروع شده است می توانند همچنین درمان را با قرص زایوکس یا سوسپانسیون خوراکی طبق نظر پزشک زمانیکه کاربرد بالینی داشته باشد، تغییر کنند.
تزریق داخل وریدی
زایوکس تزریقی  در دوز واحد، کیسه‌های انفوزیون آماده مصرف ( چگونگی عرضه برای اندازه‌های ظرف را ملاحظه کنید). محصولات دارویی تزریقی باید پیش از تزریق از نظر  وجود ذرات به صورت بصری بررسی شوند. نشت لحظه ای را با فشردن کیسه دارو بررسی کنید. اگر نشت تشخیص داده شد، محلول را دور بیندازید از آنجا که ممکن است استریلیتی از بین رفته باشد. زایوکس تزریقی باید به صورت انفوزیون داخل وریدی طی یک دوره 30 تا 120 دقیقه‌ای تجویز شود.
کیسه‌های انفوزیون را در اتصالات سری استفاده نکنید. هیچ افزودنی نباید به این محلول اضافه شود. اگر تزریقI.V.  زایوکس باید به صورت هم‌زمان با داروهای دیگر تجویز شود، هر دارو می‌بایست به صورت جداگانه مطابق دوز توصیه شده و راه مصرف خاص خود تجویز گردد. به صورت خاص، ناسازگاری فیزیکی زمانیکه زایوکس I.V.   تزریقی با داروهای ذیل هم زمان از طریق جایگاه Y تجویز می‌شود، نتیجه شده‌است: آمفوتریسین-B، کلروپرومازین هیدروکلراید، دیازپام، پنتامیدین، ایزوتیونات، اریترومایسین لاکتوبیونات، فنی‌توئین سدیم و تریمتروپریم سولفامتوکسازول. به علاوه ناسازگاری شیمیایی زمانیکه زایوکس I.V.   تزریقی با سفتریاکسون سدیم ترکیب شود، نتیجه می‌شود.
اگر لاین وریدی برای تزریق پی در پی چند دارو استفاده می‌شود، باید قبل و بعد از انفوزیون زایوکس I.V. با محلول سازگار با زایوکس و بقیه داروهایی که از این لاین تجویز می‌شوند، باقیمانده‌ها بیرون رانده شود (محلول‌های سازگار وریدی را ملاحظه کنید).
محلول‌های سازگار وریدی
5% Dextrose Injection, USP
0.9% Sodium Chloride Injection, USP
Lactated Ringer’s Injection, USP
کیسه‌های انفوزیون را تا زمان استفاده در بسته‌بندی اصلی نگهداری نمایید. در دمای اتاق نگهداری شود. از یخ‌زدگی محافظت نمایید. تزریق ممکن است به رنگ زرد باشد و می‌تواند با گذشت زمان شدت رنگ، بدون تاثیر نامطلوب بر قدرت اثر دارو، افزایش بیاد.  
تهیه سوسپانسیون خوراکی
زایوکس برای سوسپانسیون خوراکی به صورت پودر/گرانول برای تشکیل سوسپانسیون ارائه می‌گردد. به آرامی به شیشه دارو به منظور از هم‌جداشدن پودرها ضربه بزنید. مجموع 123 میلی‌لیتر آب‌مقطر را در دو بخش به آن اضافه کنید. بعد از اضافه کردن بخش اول، به منظور مرطوب شدن کل پودر به‌شدت تکان دهید. سپس یخش دوم آب را اضافه نموده و به‌شدت به منظور ایجاد یک سوسپانسیون یک‌دست تکان دهید. بعد از تشکیل سوسپانسیون هر میلی‌لیتر آن حاوی 100 میلی‌گرم لینزولید خواهد بود. قبل استفاده از طریق 3 تا 5 بار معکوس کردن بطری به آرامی مخلوط نمایید.  بطری را به‌شدت تکان ندهید. سوسپانسیون تهیه شده را در دمای اتاق نگهداری نمایید. ظرف مدت 21 روز از زمان تهیه، سوسپانسیون مصرف شود.
 
  1. موارد منع مصرف
استفاده از زایوکس برای بیمارانی که به این دارو یا سایر فرمولاسیون های آن حساسیت شناخته شده دارند منع مصرف دارد.
مهارکننده‌های مونوآمینواکسیداز
لینزولید نباید در بیمارانی که در حال استفاده هر داروهایی که مهارکننده آمینواکسیداز A یا B می باشند، (به عنوان مثال، فنلزین، ایزوکربوکسازید) یا در طی دو هفته پس از قطع هر یک از داروهای فوق، استفاده گردد.
تداخلات احتمالی بالابرنده فشار خون
به جز بیمارانی که به منظور افزایش فشارخون پایش می شوند،  لینزولید نباید تجویز شود: در بیماران با فشارخون  کنترل نشده، فئوکروموسیتوما، تیروتوکسیکوز و/یا در بیمارانی که هرکدام از داروهای ذیل که مستقیم یا غیر مستقیم به عنوان مواد سمپاتومیمتیک (مانند سودوافدرین)، مواد تنگ کننده عروق (مانند اپی‌نفرین، نوراپی نفرین)، مواد دوپامینرژیک (مانند دوپامین، دوبوتامین) را استفاده می‌کنند.  (احتیاطات، تداخلات دارویی ملاحظه شود).
تداخلات بالقوه سرتونرژیک
مگر بیمارانی که به دقت برای علایم و/یا نشانه های سندروم سروتونین تحت نظارت هستند، لینزولید نباید برای بیماران با سندروم کارسینوئید و/یا بیمارانی که هرکدام از داروهای ذیل را دریافت می کنند، تجویز گردد: مهارکننده های بازجذب سروتونین، ضدافسردگی‌‌های سه حلقه‌ای، آگونیست‌های گیرنده سروتونینی5-HT1 (تریپتان‌ها)، مپریدین یا بوسپیرون (احتیاطات، تداخلات کلی و دارویی ملاحظه شود).  
 

محصولات مرتبط

مشاهده همه
سفیکسیم 400mg کپسول خوراکی
سفیکسیم 400mg کپسول خوراکی
سازنده: پارس دارو 9,400 تومان
ایمی پنم/سیلاستاتین 500mg/500mg پودر برای سوسپانسیون تزریقی
ایمی پنم/سیلاستاتین 500mg/500mg پودر برای سوسپانسیون تزریقی
سازنده: دارودرمان پارس 24,200 تومان
استرپتومایسین 1g پودر برای سوسپانسیون تزریقی
استرپتومایسین 1g پودر برای سوسپانسیون تزریقی
سازنده: Laboratorio Reig Jofre S.a 5,000 تومان
لووفلوکساسین انهیدروز 25mg/1mL,20mL محلول تزریقی
لووفلوکساسین انهیدروز 25mg/1mL,20mL محلول تزریقی
سازنده: داروسازی اکسیر 45,500 تومان
سفالکسین 500mg کپسول خوراکی
سفالکسین 500mg کپسول خوراکی
سازنده: آفا شیمی 87,000 تومان
توبرامایسین 28mg پودر تنفسی
توبرامایسین 28mg پودر تنفسی
سازنده: Novartis Pharmaceuticals Corporation 3,152,800 تومان
سفالکسین 250mg/5mL,100mL پودر خوراکی
سفالکسین 250mg/5mL,100mL پودر خوراکی
سازنده: آفا شیمی 7,600 تومان
سفیکسیم 100mg/5mL,50mL پودر خوراکی
سفیکسیم 100mg/5mL,50mL پودر خوراکی
سازنده: آفا شیمی 6,800 تومان